ආවෙමි අතැර දමා මා සියළු උරුමය
උදෑසන හල කෙළ බිඳක් සේ
එතර වී ගොළු මුහුද සැනයෙන්
බිඳ දමා හද පෙලූ යුද බිය
උර දරා මා කුඩා දරුවන්
මව් බසින් රන් කිරි ද නොතෙමා
සියළු උරුමය මරා දමමින්
අතැර මා පිය මිතුරු කැල හැම
ජීවිතේ දායාද විසි කොට
මව් බස ද දිවගින් ඉවත් කොට
ආවෙමු ය අපි නුහුරු රටකට
එතෙර වී ගොළු මුහුද සැනයෙන්
උදෑසන අපි අවදිවෙමු හැම
අළුත් ජය බිම සුමුදු යහනින්
කුකබරුන්ගේ මියුරු හඬ මැද
වසින විට කිවිසුම් ද නිරතුරු
කේතලයේ දුම් වාෂ්ප විලසින්
මතකයට ගලා එයි
මගේ පීනස් රෝගයේ බර
මව් රටින් බැහැර කළ
උරුමයක් සේ මෙහි පැමිණ ඇත
මගේ පීනස් රෝග දාහය
(1988)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment