පර්ත් නුවර අවුරුදු - 2013

ගිරවුන් කෑ ගසා යන කල උදෑසන
වත්තේ මල් බලයි උන් දෙස යොමා නෙත
එරබදු මල් මතක රුව නැත මා මනස
බැංකේසියා මල් පමණකි සිනාසෙන

අහසේ පිපී ඇත්තේ මහ කළුවර ය
බෙහෙතට පවා නැත හිරු රැස් උදෑසන
අවුරුදු කොහි ද දුරු රට නැත කොහෝ හඬ
හිරු සැඟවී ගියෙ කොහිදෝ දෝ උදෑසන

කොහෝ ගැයූ ගී මාලා මැකුණු දින
කොකබරු හඬ ය වියරුව ගිය උදෑසන
අහසේ තැවරි දුක පමණකි සනාතන
එරබදු මල් කොයි ද රුව නැති උදෑසන

ඉර පායා ගණ කළුවර මැකේවි         දෝ
අවුරුදු සුවඳ ගොළු මුහුදෙන් ඇසේවි දෝ
කොහෝ ගයන ගී මාලා ඇසේවි      දෝ
අවුරුදු නැති අපට සතුටක් දැනේවි   දෝ

(සුනිල් ගෝවින්නගේ)

ආරාධනා.....සුහද ආරාධනා....!

(At the invitation of my dearest friend and brother Anura Hegoda)

අපි ආවෙමු මිහිතලයේ සුළු කලකට
වෙසෙන සිතක් දරා මනස
මිනිස් රුවක් දරා වුවන

පියමන් කොට මාවත්වල
තැබු සළකුණු වසා තබන
කවි පදවල දුක් සඟවා
නොලද සෙනෙහෙ ගැන ලතැවී
පෙම් කවියක් ලියා දුබල

නැගි ඉනිමංවල උස ගැන
දොඩවා නිරතුරු බස් බැඳ
සදවා මනරම් ගේ දොර
දොඩමලු වී දරුවන් ගැන
සතුරන් සදවා රට රට!

අපි යන්නෙමු මිහිතලයේ
සිරි නොම දැක
මිහිතලයේ පහස ලබා
අළු වී සුළඟට මුසු වී

හොඳ කවි පද ලීවේ නම්
ගුත්තිලයේ කවියක් ලෙස
සුළඟක් සේ සුවඳ දි දී
කල්ප වසා දින පුරවා
පාවෙනු ඇත ලොව දස අත
සේසිරි කවියා මුව රැඳි
සිව් පදයක් සේ සුන්දර!

අනුර සොයුර මා මළ විට
නිරතුරු මා අතින් ලියූ
එතෙර රැඳුණු සුළු කවි පද
කියවා ඔබ ලියන කවිය
මුහුණු පොතේ ලියනු මැනවි!

(2013 අපේ‍්‍රල් 08)

නෙත කඳුළැලි නැත මැකුණේ

කිසි විට කවියට නො නැගුණු
ගොරහැඩි දුක් සිතුවිලි සේ
පොර කන සිතුවිලි මතකය
රුදුරු අතීතයේ ලෙන දොර
තුළින් සැණින් එළියට විත්
හිස දිගු කොට පිය ඔසවයි

සඳ එළියෙන් සිසිලස ගෙන
නෙත් දියරෙන් එය මුසු කොට
ජීවිතයේ හිසරදයට
අඳුනක් කර ගන්නෙමි මම

අවට වෙසෙන දහසක් දන
හෙළන නගන සුසුම් රළින්
එය රත් වී වියළී යයි

මිය යන්නට පණ අදිනා
අයෙකු නගන මර හඬ සේ
මා වට ඇති දස දහසක්
මුවග අඳෙdakd ලෙළ දෙයි

සැඩ හිරු රැස් කිරණ වැදී
ගත වියලෙk කල නිරතුරු
හිස සඟවන්නට පොර කයි
පාරේ වියැකෙන ජීවිත

ඔබ ගැන මතකය යට කොට
දුක් වළඳින අය පිළිබඳ
සිතුවිලි දහසක් මතුවෙයි

වෙරළක ඇඳි සිතුවම සේ
ඔබෙ රූපය කවි ලෝකෙන් මිය යද්දී
මා වට කළ අඳුර තුළින්
කවි දහසක් උපත ලබයි


1976 මහරගම

ලොව කම්පා වූ දිනයක්

අහස හඬා කම්පා වී
මා වෙනුවෙන් වැලපෙන කල
මුළු ලෝකය දොස් පවරයි
ගුගුරා දුක් හඬ පතුරා

මා වෙනුවෙන් දස දහසක්
නගන හෙළන සුසුම් විලස
සුළං හමා වා ගැබ කැළඹෙයි දුක් වී

ඔබගේ රැහැණින් මුදවා ලූ කල
සෙළවෙමි, කැරකෙමි
සුළඟට හසු ව වරා මලක් සේ
පා වී යන්නෙමි, පා වී යන්නෙමි.
ඊයම් බරු නැති මා සිරුර ද ගෙන
සක්වළ ඉමට ම පා වී යන්නෙමි

යළි ඉපදුනහොත් ඔබ ගේ සෙනෙහස
යළි මට ලැබෙතියි සිතමින් බිය වී
සරණක් නැතුවම පා වී යන්නෙමි
සක්වල ඉමට ම පා වී යන්නෙමි.

(1974)

මතක පිළිරැව් කාව්‍ය සංග‍්‍රහයෙනි