පැරණි මිතුරකුට ලියූ කවිය

ඔබ වීය අඳුරු යුග නැණැ පහන යුගයකට
සම ලොවක් සදන මඟ කියා දී අප සැමට
ඔබ වීය මිණි පහන පැරණි යුගයක මැකෙන
නැණැ නැවින් එතෙර කොට ලබා දී මට දැනුම

විදු නුවණ කුමක්දැයි කියා දුන්නේ ඔබ ය
ශේක්ස්පිය ලියූ පද අරුත් කීවේ ඔබ ය
විකුම්සිහ ගත් කරු ද හැඳුන්වූයේ ඔබ ය
මා දිවියේ අඳුරු යුග මකා දුන්නේ ඔබ ය

දේව අදහස් සැවොම කඩා බිඳ විදු ඇසින
නුවණ පෙන්වීය ඔබ යුගයකට පෙර දවස
විදු දැනුම එකම මඟ සසර දුක නැති කරන
කිය දී අප සැමට වීය ඔබ නැණැ පහන

අඳුරු යුග අප පෙළෙන පැමිණි කළ මව් බිමට
කිම අරුම බස් දොඩා ඔබ ගොතන අමන රඟ
නීතියේ නියම ගැන නොමැති කල ඔබ මනස
කිම අරුත් සුන් වදන් ලියා අප හද පෙළෙන

කාලයේ සැඩ නළ ද මකා හැරියේ නුවණ
මහළු දිවි රුදු විලස පැහැර ගත්තේ ද නැණ
බල කාම පිරිස් මැද අඳ වීඳ ඔබ දෙනෙත
මෙපැණ හැම මවිත කොට ඇත මගේ මනස අද

සංතාපය

(නිජ බිමට ගොස් පෙරළා කවියකුගේ සිතුවිල්ලකි)

පැමිණියෙමි යළි මෙරට
හැර දමා උපන් බිම
නිජ බිමක මතක ගෙන
කවියකින් කිව නොහැකි

සෝක තැවුලිය පිරුණු
මතක රැස් පොර වදින
හදක් කිම මා සමඟ
පැමිණ මා ජය බිමට

පාරවල් සැදී රට
දියණුවන බව කියන
උගත් මිතුරෝ ද වෙත්
මට ද උපදෙස් දෙඩුව

රටක අසිරිය දොඩන
කට-අවුට් පිරි රටක
මතක කිම හද පෙළා
මහළු කවියකුගෙ මන

ඇසූවෙමි දුක් පුවත්
ගම් දනව් සැරූ කල
මදු විතක් ගත් මිතුරු
මහා කවියකු නොදුටු

මිතුරු-මිතුරියන් කැල
කව් බසට පෙම් බඳින
වෙසෙත් සතුටින් එරට
නොදැක මා හද ශෝක

මා යළිත් යා යුතු ද
නිජ බිමට හද පෙළෙන
කියනු මැන කවියකින්
ගොළු මුහුද එතෙර මට

නිම නොවූ කවියක්

Tn jekshl= ke; ug ;j yuq ù
yuqjkq ke;s hehs isf;a fuosk ug
fï ÿre k.rh fid÷re fkdfõ ±hs
fkdlshñ lsis osk fodia mjrd යළි
Tn yuq jQ k.rh jQ neúkS

Tn fk;a wyfia meyeh r|k l,

wu;l fkdlrñ kS, hqjka hq.
úyÕ=ka kÕkd l, Wofha y~
ug isys .ekafjhs Tn .ehq .S mo

jika;fha jk u,a msfmkd l,

u;lh osj tkq ksileh ud uk
Tn ke;suq;a wm yuq jQ k.rfh
u;l iqj| ug ±fka fid÷re f,i

 

කෝපය ඇවිලූ වහසි බස් කොයි ද

කෝපය ඇවිලූ වහසි බස් කොයි ද
කාලයෙ සැඟවී මැකී ගියාදෝ
නිහැඬියාව ඇත මේ ගෙයි සැඟ වී
කිසිවකු අත මම නොදකිමි වරදක්

රුදුරු ජලය ගැලූ සොරොව්ව වී දෝ
මුදු දිය පහරක් යළි මතු වේදෝ
මම කවියෙක් වෙමි රට ගම නැති වූ
කිම විමසනු මා තතු රළු ලෙස අද?

කාලයෙ දිය වූ අප සෙනෙහස යළි
දළු දා ලියලා මතු වේ දෝ හෙට?
මොල් ගසක මෙන් දළු ලියලන තුරු
මම යමි සරණෙට කවි පද සොයමින්

තවත් පැනයක්

යම් ද නොයමි ද පැනය ඇත සිත
යන මඟක් ගැන නොදත්මුත් අද
යා යුතුව ඇත තබා මේ හැම
දසුන නෙත් ගත් සොඳුරු වුව අද

හස නදී ඇත සිනා රැළි දී
පැරණි මිතුරකු ලෙසින් අසල ම
නොවේ සතුරකු වින්ටරය මැද
දසුන නෙත් ගත් සොඳුරු මිතුරෙකි

නොමැතිවුව සුතනඹු ද අසලක
වෙසේ මා හා සොඳුරු රූපක
සිතේ දුක් නැත පාව ගොස් ඇත
සොඳුරු දසුනක රැළි සිනා මැද

සැදෑ යාමේ දිවි uෙඟ් මා
පා තබා යා යුතුය හනිකට
තබා රූපක සොඳුරු දසුන ද
හැර දමා සිත ඒ හැම රූපක

ඇති නමුත් මෙහි නෙක මිනිස් කැල
වේද වදනක් හදේ බස් රැඳි
හස නදී දුන් සිනා රැළි මැද
නිදා ගත යුතු සමය එළඹිණ

පැනයක්

කාලය ඇත මරණට සිත තුටු ලෙස
කිසිවක් නැත සිත කිඳා බසින්නට
ඇති’මුත් මිනිසුන් අපමණ මා වට
මිතුරන් වෙද මා සිත ගැන දොඩනට?

බිඳි වර පට මෙන් කාලය ගිලිහෙත
කිසිවක් නැත සිත කිඳා බසින්නට
ඇති’මුත් ආසා කඳු මුදුනක් ලෙස
නැත යන්නට ආසා මා සිත අද

පැන ඇත අපමණ ගැන සිත යන්නට
එනමුත් නැත සිත විසඳන පැණ නෙක
ගිළිහෙන කාලය පමණය මා වට
එනමුත් ලතැවෙන සිත නැත මා හද

කිම කාලය ගැන මා ලතවන්නේ
සතුටු සිනා නොවැ ළඟ ගැවසෙන්නේ
ගිළිහෙන කාලය ගැන සිත නොයවා
සතුටු සිනා මැද ඇයි නොගිලෙන්නේ

(2012 අප‍්‍රියෙල් 19)

විශාද කවි - 1

හැකි’මුත් රැය අඳුර මකන
බලය උදේ හිරු එළියට
නැත මට කිසි බලයත් අද
මා වට ඇති අඳුර මකන

දවස් ගෙවී දින වියැකෙයි
උදයට එයි හිරු අවදිව
මා කිම අද අඳුරක් මැද
දිලෙනා කල හිරු අහසේ?

ගිලෙනා කල දිවි පතුලේ
ජීවිතයේ මඩ තැවරී
කවි පහුරක් සොයමින් මම
පිහිනමි ඉහළට ජලයේ
සොයමික් නැති වූ දිවයින

නැති වූ මිතුරන් සමුවේ
සමු ගන්නා විට අවරට
එනමුත් වත හසරැළි නැත
දියවේ සයුරක නිහඬව

ලිය යුතු කවි පද ඇති’මුත්
නිම නැති මෙහෙවර ලෙස අද
ගිලෙනා කල දිවි පතුලේ
ලියනා බස දියවේ සයුරක නිහඬව

(2012 පෙබරවාරි)