ආකාසය කුකබරකු සේ නැත වැලපෙන්නේ
බේබද්දකු සේ වහසි බස් දොඩයි.
රිදී ඊතල ගත් අකුණු සේනාපති
මා සටනට කැඳවන සතුරෙකි.
බිය වී තනි යහනේ වැතිරී සැඟ වී
මපියාණන් වෙසෙන සොහොනට සිත යවා
අන්ධකාරයට තුරුළු වෙමි.
කැළණී ගඟ සිහින පාරුවකි
සිරිපා නගින බැතිමතුන්ගේ
තුන්කවි අහස් කුසින් කිදා බසියි.
කිරි පැණි සිහිනෙන් කෑ රසක් පමණි.
මැදියමේ අවදිවන මා
හිරු ඉපදෙන තුරු
සිතුවිලි මඟක අඳුර කපමින්
සක්මන් කරමි.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment