නිල් ආකසේ තරු මැල වෙන්නේ
ජීවිතයේ සිතුවම් මිය යන් නේ
ජනේලයෙන් පිට එළිය රැඳෙන්නේ
තිසර නදිය හෙමිහිට පාවෙන්නේ
තුරුණු වියේ සිහිනය තරු වැන්නේ
මැදියම් විය මා අතැර දුවන්නේ
කවි මිය ගිය මා සිත වැලපෙන්නේ
නෙත් රැඳි කඳුළ ද ගඟට වැටෙන්නේ
පාළු නුවර ගොළු වූ මිනිසුන්නේ
කිම මා කවි බස නැත වැටහෙන්නේ
විරිතක් නැති එළි වැට සැඟවෙන්නේ
කිම දුක් වී මා මෙහි ගැවසෙන්නේ
සුදු තිසරුන් මෙහි කළුව දකින්නේ
මිය යන කවි පද ගඟ ඉනි වැන්නේ
පාළු නුවර සැඟ වී වැලපෙන්නේ
ගඟකට කඳුළක් නැත වග දන්නේ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment