Tuesday, March 30, 2010

කවියා

දිගන්තයේ පැතිරී ගිය
නුබ කුස පියසක් වන සඳ
තුරු වදුලක් රුක් සෙවනක්
ජීවිතයට වියන් බඳියි.

පංකාවක සිසිලෙන් නොව
ගත දැවටෙන සුළං රොදින්
ජීවන සරතැස නිමවෙයි
ලොව දස අත විසිරී ඇති.

සුදු කළු වූ මිනිසුන් සැම
ලේ නෑයන් වූ මා හට
මව් පිය නෑයන් කුමට ද
බිම් අඟලක උරුමය ගැන?

ලියවුණු පත් ඉරු කුමට ද?
ලොව දස අත පැතිරී ගිය
බිම් උරුමය ලද මා හට.

නෙක මන්දිර අටු කොටු හැම
වට කොට වැට බඳිණු කුමට?
ඉන් නො බැඳුණු වා ගැබ රැඳි
සුළං රොදක් වන්නෙමි මම.

(1976, කොළඹ)
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)