Sunday, November 20, 2011

කොග්ගල දී

(මාටින් වික්රමසිංහ වියතා සිහි කරමින් ලියූ කවියකි)

ඔබේ රුව නැත වෙරළ
අසල මහ හෝටලය
පමණි මා නෙත ගැටෙන
වැසි රවන දහවලක
රුසියානු දනන් මැද
මම සිටිමි වෙරළ බඩ අසරණව

සැදූ ගම්පෙරලි රුව
තිබේ මා අවට අද
මැකුණු රුව පමණි මට
කිම වෙරළ නුහුරු මට

වෙරළ සොඳුරුය කදිම
වැසි වැටෙනමු‘ත් අවට
එහෙත් කිම මා තනිව
වෙරළ බඩ ඔබ නැතිව

යා යුතුය මා හනික
සොයා ඔබ වදන් පොත
නොදැන මා තතු සොයන
කවි බසක රුව සදන

කොග්ගල 2011-11-19

Saturday, October 8, 2011

මගේ මරණය අරුමයක් වෙද

මගේ මරණය අරුමයක් වෙද
උපන් දින සිට දැනුණු සිහිතල
මගේ පිටු පස රැඳුණු සෙවනැලි
අතර සැඟවුණු සොඳුරු සුමිතුර

තුරුණු විය මට සතුරු වූ ඔහු
කිම ද සුමිතුරු වී මෙදා සොඳ
මගේ ගෙය වට රැඳුණු සෙවනැලි
අතර සැඟවුණු සොඳුරු සුමිතුර

මෙගම මැද රැඳි සොඳුරු කෙත් වතු
වසන්තය මට පුදන වන මල්
රැගෙන යන ඔහු නොවේ සතුරකු
ජීවිතේ නෙක සුවඳ මට දුන්
සබඳ ඔහු විය සොඳුරු පියකරු

මගේ කවියක රැඳුණු රූපක
අතර සැඟවුණු සොඳුරු සුමිතුර
කියා දී මට දිවියෙ උරුමය
සබඳ ඔහුමය සොඳුරු පියකරු

Monday, May 23, 2011

ගෙදර ආ දියණියට ලියූ කවිය

බොහෝ කලකට පසු ව ඔබ පැමිණ ඇත ගෙදර
සොඳුරු මල් මිටක් ගෙන මව් දිනය සමරන්න

සෝක උවනක් සදා නිහඬ ඔබ දුටු කලට
මතකයට නැගෙන්නේ ළදරු කිරි දරුවෙක් ය

මැරෙන‘මුත් හැම මතක කාලයේ සැඟ ව ගොස්
ඔබෙ ළමා විය තවම මතකයේ ගල් කුලකි

දසක දෙක නිමා වන කාලය ද පැමිණි‘මුත්
ඔබ සොඳුරු යුවතියක බව මගේ සිත කියයි

වසර නෙක ගෙවී ගොස් කාලයේ සැඟවුණ ද
කිම ද කිරි දරු සුවඳ හමන්නේ නුඹ ගතින්?

වාඩි වී මේසයට බත් මාළු කන අතර
බාල විය බත් කටක් කවන්නට දැරූ දිරි සිහි කරමි

මව් දිනය ගෙවී යයි රැය ළඟා වෙයි සතුරු
හදිසියක් නැති වුව ද යන්නී ය තවත් නිවසකට ඇය

පැමිණ මා ළඟට යළි මුහුණ සිප වැළඳගෙන
යයි රැයේ කිමිදිලා පියකු සිත සසලවා

හැඬූ විට කුඩා කල, කරට ගෙන කියා දරු නැලවිලි ද
තියා ඔබ අප නිවස තොටිල්ලේ නිදා ගත්

අපේ කිරි ළදරුවා යැයි සිතෙන‘මුත් තවම
ගැහැණියක වූ අපේ කුඩා දියණිය මෙදින

නොම රැඳී අප නිවස, යන්නී ය මහ රැයේ කිමිදිලා
තවත් නිවසකට ඇය, පියකු හද සසලවා

(2009 මැයි මස)

සුනිල් ගෝවින්නගේ

Sunday, April 17, 2011

Another New year in Perth - 2011

When parrots fly in the morning chirping
The flowers in the garden gaze at them.
The images of Erbadu flowers are not carved in my mind now,
only the smiling Bankasia flowers around.

Darkness has blossomed in the sky
This morning, sun is not around even as a medicine
Where is the New Year in a distant land
Where koho songs are absent?
Where did the sun go hiding this morning?

When the songs of koho birds have faded
Only the sounds of kookaburras in this weary morning?
Where to find erabdu flowers in this repulsive morning?
Only the eternal suffering is carved in the sky?


Will the sun come back erasing the murky sky?
Will the aromas of New Year float from the Mute Sea?
Will the songs of koho birds float around?
Will the happiness emerge as we have no New Year?

(14 April 2011)

පර්ත් නුවර අවුරුදු- 2011

ගිරවුන් කෑ ගසා යන කල උදෑසන
වත්තේ මල් බලයි උන් දෙස යොමා නෙත
එරබදු මල් මතක රුව නැත මා දෙනෙත
බැංකේසියා මල් පමණකි සිනාසෙන

අහසේ පිපී ඇත්තේ මහ කළුවර ය
බෙහෙතට පවා නැත උදෑසන
අවුරුදු කොයි ද දුරු රට නැත කොහෝ හඬ
හිරු සැඟවී ගියෙ කොහි දෝ උදෑසන

කොහෝ ගැයූ ගී මාලා මැකුණු දින
කොකබරු හඬ ය වියරුව ගිය උදෑසන
එරබදු මල් කොයි ද රුව නැති උදෑසන
අහසේ තැවරි දුක පමණකි සනාතන

ඉර පායා ගන කළුවර මැකේවි දෝ
අවුරුදු සුවඳ ගොළු මුහුදෙන් ඇසේවි දෝ
කොහෝ ගයන ගී මාලා ඇසේවි දෝ
අවුරුදු නැති අපට සතුටක් ලැබේවි දෝ


(2011 අප‍්‍රියෙල්, 14)

Monday, March 28, 2011

THE MUTE AUSTRALIAN NEWS CHANNELS

The wind outside is a concrete slab.
Even the distant Mute Sea is angry
frowning at us like a lamp post in the street.


We kept our doors and windows open
waiting for a drop of wind from the ocean
who has ignored us tonight.

We;
two old brown Aussies
with diasporic bonds with mother country
searched links on cricket pages
as Australian television is blind tonight,

to observe the Match
between Sri Lanka and England.

No coverage on Sri Lanka’s quarter finals
with our Queen’s Team.


The morning has arrived,
and there is no sign of wind
as the world outside is still mute,

No sounds of victory from Colombo.

Even our national weekly,
The Australian,
carried only an online report
with a blurred image of Dilshan
for thirty-two seconds.

In Australia,
we are not interested in Third World news
even if the mother country is involved!

Wednesday, January 12, 2011

පර්ත් නුවර පායයි සඳ!

මම කවියෙකි සයුරු ඉමක
ලෝ සත දුක හැම වළඳන!

දුක් නිමවන මඟක් කියා
පර්ත් නුවර පායයි සඳ!

හද රැඳ වූ දුක කියමින
ගම සිහි කොට මතක රටක!

http://www.youtube.com/watch?v=9UQ_AJquspk