ඉරත් හවස පැනල ගිහින් ලෝකයෙ කලූවර බැඳෙනව
හඳත් තරුත් නැහැ වැඩ අද අගුවට වී නිදි කිරනව
මගේ පාළු කැපූ අයත් නැහැ අද උන් දුර වෙසෙනව
තනිකම නම් හතුරෙකු සේ මේ ගෙයි එළියත් නිවනව
අඳුර අනේ ළමයකු සේ බිය වී ඉකි බිඳ අඬනව
මට තනිවට පාළු කැපූ පොත් සේරම සුසුම් ලනව
තනිකම නම් රකුසකු සේ පය තබමින් ගෙට ඇදෙනව
මගේ හිතේ දුක් නිවෙන්න සිංහල කවියක් ගොතනව
මගෙ ඇඟපත හිරිවට්ටන සීතල සුළඟක් ඇදෙනව
බඬේ ගින්න නැති කරන්න බත් කඳුළක් ගෙයි ඉදෙනව
තනිකම එළවන කවියක් පිරිත් වගේ හිතට එනව
මගෙ පාළුව නැති කරන්න සිංහල කවියක් ගොතනව
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
නුඹෙ පාළුව මකා දමන සිහල කවියක පද වැල
ReplyDeleteතනිකම රජයන මොහොතක සිතම එකම පිරිතක් විය
බත් කඳුලක නොරැඳි ගින්න කුස තුලින්ම නොනැගෙන විට
හද ගිනි ගෙන දුම් රොටු නැග සීතල සුළඟට මුසු විය