පරාවර්තනය

නොතින් ආසා පිරුණු
තරුණ හද පෙරටු කොට
මැකෙන දිවි මං පෙතේ
විරාමය සොයමි මම

සුළඟ කෙඳිරිය නගයි
කරයි පැමිණිලි නිතර
උරණ වී අහස් කුස
ලතවේ ය අසරණව

ජනේලෙන් මා දකින
ඈත තනි සිතිජයේ
ගිරිකුළු ද වනපෙත් ද
නිවෙස් මෙන් අසරණ ය.

පයින් ගස් අතු නමා
දුකින් බර වී හඬයි
ලොව දුකින් වැලපේය
විහඟ ගී හඬ මරා

මහළු වූ අහස් කුස
දුබල නෙත් විවර කොට
විමතියෙන් බලන සඳ
කණ්ණාඩියේ මැවෙන
මහළු වත දකිමි මම.

(මතක දිවයින කාව්‍ය සංග‍්‍රහයෙනි)