මිනිසත් කම හද රඳවන ඔබ කවියෙකි මතකය මැද

(අසංක නිරෝෂා කවියාට)
මාමා යැයි මා අමතන
කවියෙකු නැත මේ තෙදියත
ඔබ පමණය කවියෙකු මට
නෑකම් කවියට අමුණන

දසකය මතු වූ දිනයක
ගොළු මුහුදේ සුවඳ ලෙසින
ඔබ මතකය මතුවන කල
ලියමි මෙකව ඔබ අමතන

කවියන් අද විරල ය ලොව
ඔවුන් දෙඅත නැත අවි බල
එනමුත් කවියන් හද තුළ
මිනිසත්කම වේ රූපක

කවියන් මතු වූ කැලයක
රැඳෙනා‘මුත් ඔබ නිබඳව
ඔබ මිනිසෙකි කවි හඳුනන
කවි මනසින් හද සුරකින

නොලියන‘මුත් හෙළ කවි අද
මිය යන මතකය රඳවන
මා ලියනා කවි බස් මැද
මතුවෙයි ඔබ කවියෙකු ලෙස
මිනිසත්කම හද රඳවන

(2011 ජනවාරි 1)

ඔපෙරාව බලන්නට නොඑමි

ගොළු මුහුද එතෙර වුව ඇසෙයි මට දුක් රාව
නෙත් රැඳුණු කඳුළු කඳු වැදී එන දුක් රාව
වේ ය මා හද රාව නොවේ ඔබෙ ඔපෙරාව

කුරිරු යුද රැස් වැදී දැවී ගිය ලංකාව
නිවන ජල කඳක් වෙද ඔබ ලියූ ඔපෙරාව?

යුදට ගොස් දිවි මැකුණු
එකම පුත් සොහොන මත
ඇඬූ මා පියන් කැල මකා හද කම්පාව
නිවන්නට හැකිවේ ද ලියූ ඒ ඔපෙරාව?

සුතනඹුන් හැර දමා මරා හද රැඳි බිය ද
නුහුරු අවියක් රැගෙන කුරිරු යුද බිමට ගිය
අපේ රණ විරුවන්ට ඇසේ වි ද ඔපෙරාව?

ගොළු මුහුද වියරු වී මැකූ දින ගම් දනව්
මා පියන් අහිමි වූ දරු කැලට
සැනසුමක් ගෙන දේ ද ඔබ ලියූ ඔපෙරාව?

බෙහෙත් උගුරක් නැතුව
රෝහලේ අගු පිළක
වැටී දුක් කඳුළු ගත්
ඔබේ රට වැසියන්ට ඇසේ වි ද ඔපෙරාව?

ගොළු මුහුද එතෙර වු ව දකිමි මම කුරිරු රළ
නෙත් රැඳුණු කඳුළු කඳු වැදී එන දුක් රාව
වේ ය මා හද රාව මට එපා ඔපෙරාව!

වරාගොඩ ධර්මාලෝකය

අකුරු කරවා සොඳින්
දුන් වදන් ඔවදන් එදින
ගල් කුළුණු හිස රැදුණු
පැරණි සෙල් ලිපි ලෙසින්
මතකයේ ඇඳී ඇත.

ජීවිතේ පළමු වර
මිතුරු කැල කවුරුදැයි
කියා දුන්නේ නුඹ ය.

මිතුරු සතුරන් වෙතියි
කුමාරෝදයේ කතා
කියා දුන්නේ නුඹ ය.

හවස් වරු පාසැලේ
වැඩ පටන් ගන්න පෙර
මල් පුදා තෙරුන් වැඳ
පස් පවින් වැලකෙන්න
කියා දුන්නේ නුඹ ය.

ගසින් වට පල ලෙසින්
විසිර ගිය මිතුරු කැල
කෑරගල, සිරිපාල
වරාගොඩ අරවින්ද
වෙසෙන තැන් දනී ඔබ.

සුනිල් ගී හඬ අසමි
පෙර මෙන්ම අදත් මම
දුර නිසා මිතුරු දම
කොළ හැළුණු ගසක් වෙද?

පංතියේ සබාවේ
ඉන්ද්‍රානී ගැයූ ගී
රාව පිළිරැව් නැගේ
මද පවන සේ සවස
තිසර නදියෙන් හමන.

සභාවේ මැදට වී
ලතා ගැයු මියුරු ගී
විහඟ හඬ හා මුසුව
කඳු මැදින් පිය නගයි.

නෙත් යොමා බලන කළ
මා පැමිණි මේ ගමන
ලෝක සිතුවමක රැදි
ඉන්දියන් සාගරේ
කඳුළු බිදුවක් වැන්න.

දිස්වේ ය, මැකෙන පහන් වැට සේ
අකුරු පොත් පිටු පිරුණු
මට ලැබුණු මහරු උපමා සදිසි.

නව හදවත

සර්පයකු සේ මගේ හදවත
හැව දමා ඇත හදේ පිට හම

අතට ගන්නෙමි හැලූ පිට හම
පැනි ද තැවරුණු තුවාලය සේ වැසී ඇත එය

කුඩුවක් තුළ සදා රැක ගත් ඔබේ සිතුවිලි
කොහි තිබේ දැයි කියා දෙනු මැන

ජේසු සාමින් මෙන් ම සාතන්
සුවඳවත් කළ රෝස කුසුමන්
කොහි තිබේ දැයි කියා දෙනු මැන

මගේ ඇඟ කටු,
මැරුණු මළ මිනි සේ සැදූ කවි
රොමැන්ටික වූ අදිසි පේ‍්‍රමය
මගේ ඉපැරණි අහිංසක බව
සැඟ ව ගිය දින
ඔබේ ළාමක දැකුම් දුටුවෙමි

අඳුරු සිහිතල නිදන දෑසේ
නිහඬ ලෙස අද ගුලි ව නිදනා
මගේ මනසේ සැදූ කටු ගෙයි
බිත්තියක ඔබ ඇණ ගසන්න ට
සිතේ අද මට!

(ගාර්සියා ලෝර්කාගෙ කවි පෙළකින් උපුටා ගත් පැදි කිහිපයකි)

The Magic of the World

Sri Lankan police have rounded up hundreds of young lovers for kissing in public following complaints that the overt displays of affection caused embarrassment to others, an official said Thursday. COLOMBO (An Extract from AFP news report) -

What an honourable act by the Sri Lankan Police
Rounding up hundreds of young lovers kissing in public!

Having assisted the Government to squash
The world worst terrorist group
The Police force don't want be an idle group
And continue to act in good faith to keep the country in line.

What an honourable act by the Sri Lankan Police
Rounding up hundreds of young lovers kissing in public!

Should the young lovers feel disheartned?
Should they feel betrayed?
Should they feel unpatriotic?
Should they take a boat ride to Australia?

The young lovers should understand the Government Policy
They only trying to creat a magnificent country in Asia
And show our magic to the World

The police will act in good faith
And show our magic to the World!

එතර සිට කරන ඉල්ලීමකි

ලියන්නේ කවි කුමට මතක සඟවන රටට
ලැබෙන්නේ නැත සරණ ලියූමුත් කවි නිබඳ
පතන්නේ කවි බසක් නොව හදකි බස් දොඩන
සිතන්නේ ගං වතුර ඔබේ රට ගොදුර වෙන

දෙරට තොරතුරු අතර ශෝකයකි ගං වතුර
ලියන කවියක් වුව ද පාරුවක් නොවනු ඇත
බඩගින්න මැද හඬන දුක් තැවුල් මැකෙනු නැත
කවි මගින් එවන්නට නොමැත තිළිණයක් අද

දෙව් බඹුන් උරණ වී එවූ මහ වැස්සක් ද
සරණ නැති දන නෙතට නැගි කඳුළු ගංඟා ද
රට රකින නිරිඳුන්ට එවු සාප වැස්සක් ද
ලියා දන්වනු මැනවි දිනෙක කිවිසුරු සබඳ


2101 මැයි 20

උද්දාමය

ඒ දිගු අවුරුදු ඔස්සේ
මම සැනසුම සොයා ගියෙමි
ආනන්දය සමු වි ය මට
උමතු බව ද සමු වි ය මට
හුදෙකලාව සමු වි ය මට
හදවත මා පහුරාලන
තනිවීමේ වේදනාව සමු වි ය මට
එනමුත් මා සෙවු සැනසුම
සමු වූයේ නැත මට නම්

වයස ගෙවී වියපත් වී
අවසානය ලං වූ කළ
ඔබ හදවත දැන ගත්තෙමි
මා දැන ගත් දැනුම තුළින්
සැනසුම පිරි උද්දාමය සමු විය මට

තනි ව විසූ යුගයට පසු
සෙනෙහස පිරි ජීවිතයේ
අරුත කුමක් විය යුතු දැ යි
දන්නෙමි මම

දැන් මා නෙත් වැසී ගියත්
සියළු පැතුම් සපුරා ගත්
නින්දක් මට නිදත හැකි ය.

(1976)

(මෙය බි‍්‍රතාන්‍ය ජාතික දර්ශන වාදියකු වූ බර්ට‍්‍රන්ඞ් රසල් සිය ආත්ම චරිතාපදානයට ඇතුලත් කළ කවියක පරිවර්තනයකි)

රැයේ ගෙදර එන දරුවෙකුට

රැය මැරෙන විට හෙටට
සොරෙකු ගෙට එන විලස
ඔබ ගෙදර එයි ඇඳට
දරුවෙකු ව පෙර විලස

නිදි නැතිව රිදෙන ඇඟ
තවන කල ඇසෙයි මට
ඔබ කහින හඬ නිබඳ
රැහියියන් නැති රැයක

මගේ සිත දුවයි පෙර
කුඩා කල රෝගි වූ දිනක් වෙත
ඔබේ මව මෙන් මා ද
නිදි නොලද දින වූහ

ළමා විය ගලා ගොස්
ගසක් සේ වැඩුණු සඳ
ඔබ සැදුණු සැටි බලා
සතුටු වූ දින බොහො ය

කල ගෙවී පිය සෙනෙහ
අමතක ව වැඩුණ ඔබ
වැඩිහිටි ව කහින විට
දරුවෙක් ය මේ රැය ද

සොහොයුරාට ලියූ කවියක්

කියයි ඔබ වේදනා - ගත ඉරුණු වේදනා
සසර දුක කැටුව එන - ගත දවන වේදනා

කුඩා කල සිට දුකින් - කල් මැරුණු ජීවිතය
දුක දරා ගත ඉරුණු - සඟව ගත් ජීවිතය

බාල විය පිය සෙනෙහ - සැඟව ගිය දින එදින
ඔබ බියව හැඩූ සැටි -රැඳී ඇත මතකයේ
සෙල් ලිපියෙ අකුරු සේ

ලියන්නට අප පුවත් - වෙනස් කොට අපේ වත
යා නොහැක අතීතය - වැසුණු මං පෙතකි අද

ඔබේ ගත දුක නිවන - සෙනෙහසක වදන් මිස
ලියන්නට නොහැක මට - ගයන්නට දුක් ගීය


(2010 මැයි 04)

අකුණු කෙටූ රාත‍්‍රියක්

ආකාසය කුකබරකු සේ නැත වැලපෙන්නේ
බේබද්දකු සේ වහසි බස් දොඩයි.
රිදී ඊතල ගත් අකුණු සේනාපති
මා සටනට කැඳවන සතුරෙකි.
බිය වී තනි යහනේ වැතිරී සැඟ වී
මපියාණන් වෙසෙන සොහොනට සිත යවා
අන්ධකාරයට තුරුළු වෙමි.

කැළණී ගඟ සිහින පාරුවකි
සිරිපා නගින බැතිමතුන්ගේ
තුන්කවි අහස් කුසින් කිදා බසියි.
කිරි පැණි සිහිනෙන් කෑ රසක් පමණි.

මැදියමේ අවදිවන මා
හිරු ඉපදෙන තුරු
සිතුවිලි මඟක අඳුර කපමින්
සක්මන් කරමි.

නූපන් කවි

පායා නව දේදුන්නක්
විසිතුරු සිත්තමක් විලස
හිමිදිරියේ උදැසනම

මගෙ නිවසේ කවුළු වටා
සියොතුන් සරණා සඳ
සඳ හිනැහෙයි
පුර පෝදින
ගඟ පැද යයි සියොතුන් කැල

කාමරයේ ඈත එපිට
ගී ගයනා සියොතුන් කැල
මිහිරි තනු ද ගෙන එයි මට
නූපන් රිද්මයක් තුලින්

මල් පිබිදුණු වසන්තයේ
තවමත් නූපන් කවිවල
මගේ පැතුම් සිතුවම් වෙයි

මැදියම් රැය ගණඳුර මැද
සිර වූ කල
මගේ පැතුම් එයි එකිනෙක

අඳුරු රැයේ සෝක තැවුල්
විඳිනෙමි මම
බාල බොළඳ දරුවකු සේ

පර්ත් ගමේ සිට සිඞ්නි නුවරට ලියූ කවියක්

නුවර පර්ත් සිට නුඹ දුක් විඳින්නේ
කවර පවින් දෝ මා නම් නොදන්නේ
පවර සිනුවරේ පුර සඳ දිලෙන්නේ
මිතුර පින් කරපු අයටය පෙනෙන්නේ

(සිනුවර අස්නෙන් උපුටා ගත්තෙමි.)

පර්ත් ගමේ නැත හද දුක් රැඳෙන්නේ
රජ උයනකි කඳු මුදුනේ රැකෙන්නේ
තිසර නදිය ගොළු මුහුදට ඇදෙන්නේ
ගමේ සුවඳ නුඹ කොහොම ද දකින්නේ

සිඞ්නි නුවර කිම අද නුඹ කරන්නේ
විදුලි මැදින් කෙළෙස ද සඳ ගලන්නේ
බොරු ගොතමින් කතන්දරය ගොතන්නේ
බස මරමින් කොළඹ කවි ය ලියන්නේ

පර්ත් ගමේ නැත රතු වැලි කැට රැඳෙන්නේ
ගොළු මුහුදෙනි ගමට සුවඳ ඇදෙන්නේ
මාරුතයයි ඉඳ හිට අත වනන්නේ
පර්ත් ගමේ නැත හද දුක් දරන්නේ

කව් සිළුමිණ කතු ගැන කිම නොදන්නේ
සිදත් කතුගේ නමවත් නුඹ නොදන්නේ
බොරු ගොතමින් කතන්දරය කියන්නේ
බස මරමින් මුසා නොවෙ ද ලියන්නේ

සිඞ්නි නුවර ඔපෙරා ගැන ලියන්නේ
සුද්දන්ගේ මහිමය ගැන දොඩන්නේ
බොරු ගොතමින් කතන්දරය කියන්නේ
කළු මිනිසුන් ගැන කොහොමද හිතෙන්නේ

සොරා ගෙන ගිය දියණිය

දේදුන්නේ පැහසර බඳු
ටිකිරි ළමා උවනේ පිරි
සිනහ තවම මතක පොතේ
ඇඳී ඇතැයි නොදත් දුවේ

යුද ගිණි වැද බිය වූ දින
එතර ව අප ගොළු මුහුද ද
ගෙන ආවෙමු සොඳුරු රටට
සොරුන් නැතැයි සිතා එදින

මැකී උවන ටිකිරි සිනා
වැඩිණ නුඹ ද සොඳුරු රටේ
මරු කතරක මලක් ලෙසින
සුවඳ දිදී දසත හදේ

ආකාසයේ වූ හ ගිජු ලිහිණියෝ
සැරි සරමින් සොරුන් ලෙසින්
දැහැගෙන යන්නට දරුණු නියවලින්
ගොදුරක් කොට නුඹ

පොළොවේ වූ හ වග වලස්සු
සැරි සරමින් සොඳුරු රටේ
දැහැගෙන යන්නට දරුණු නියවලින්
ගොදුරක් කොට නුඹ

රැකගෙන සිටියෙමු
පොළොවේ වූ රුදු වග වලසුන්ගෙන්
ආකාසේ වූ රුදු ගිජු ලිහිණින්ගෙන්
සොඳුරු රටේ බිය වී අප හැම කල

තුරුණු වියට පත් පිපුණු මලක් වී
සුවඳ දි දී සිටි නුඹ ගැන ගිජු වී
සොරකම් කළ දන ගැන කිම අද පැමිණිලි
සොරා ගත් පරපුරේ අයකු වී ය නුඹ

සොඳුරු රටේ දන ගැන ඇත පැමිණිලි
එහෙත් කිම ද පල නැති විය දියණිය
රැකගෙන ආ නුඹ ටිකිරි සිනා මැද
මතක වතක් වූ මා පිය දියණිය

(ඔස්ටේ‍්‍රලියානු ලේඛක පාලිත ගනේවත්ත ගේ ඇවිත් නොරටක නව කතාව කියවා පහළ වූ සිතුවිල්ලකි)

මට අවුරුදු නැත!

හිරු සඳු මැකුණු යුගයක් අද එළඹ ඇත
දුක සැප සොයන මිතුරකු බෙහෙතකට නැත
දෙසවන වැකෙන බස් සීතල හද බිඳින
මියගිය සෙබළු මෙනි අවුරුදු සිරිත් නැත

නැත අස්වැසිලි හද කුකබර වියරු හඬ
මතකයෙ මැරී ඇත කොවුලන් නැගූ හඬ
එරබඳු මල් කොයි ද විහඟුන් නඟයි හඬ
සබඳනි ඇසු ද මා හද අද හැඬූ හඬ

ඇත මා මතකයේ ගුත්තිල කවේ පද
එනමුත් මියරු සර නෑසේ සවන් බැඳ
ගුත්තිල ඇදුරු නැත මූසිල පමණි අද
උන් වෙණ වුවත් නො ඇසෙයි නිහඬයි මහද

පොරණ නිරින්ඳා රකීවි නුඹ රට!

එපා මිනිසුනේ ඡන්දය දෙන්නට
ගෙදර ඇතිනෙ වැඩ ගොදුරු සොයන්නට

ඡන්දය දුන්නත් වෙයි ද වැඩක් අද
බඩගින්නේ ගිලෙනා කල ගම් රට

ඡන්දය අමතක වූව ද හෙට දින
බඩගිනි අමතක වෙයි දෝ ගමි දොර

ගොළු මුහුදේ දුක හඬා කියන්නට
සාගර ජලයත් මදි වූ දවසක

පොරණ නිරින්ඳා රකීවි නුඹ රට
රටක සොඳුරු බව ලොවට කියා ගෙන

AN ELEGY FOR DAYASENA GUNASINGHE

When sun invades my home in the morning
In an alien country and runs away with my
Sleeping drunkenness
I search for a dying word.

Amongst the helpless lamenting
Sinhala poetry books in my room
I look for a poem
And summon up a friendly image.

When I was running searching for words
Amongst the bunch of phrases
I recall your advice
Like letters in a stone inscription.

When the whole world has forgotten
Your poetry today
A poem of yours appearing
In the front page of Silumina Poetry Corner.


When my dying Sinhala stanzas
Lament in a distant country
Your memory appears providing me with
Fresh metaphors.

(This poem was penned having read a poem by departed friend, Dayasena Gunasinghe, appearing in KAVITHA LATHA, the poetry page of SILUMINA on 4 April 2010)

දයාසේන ගුණසිංහ මිතුරාට ලියූ කවියක්

උදයේ හිරු ගෙට අවුදින්
නිදි වෙරි අරගෙන යන විට
අවදිව මම නුහුරු රටක
සොයනෙමි වදනක් මිය යන

කාමරයේ අසරණ වී
වැලපෙන හෙළ කවි පොත් මැද
සොයා බලමි කවියක් මම
පැරණි මිතුරු රුව සිහිකොට

වදන් පොකුරු අතර දිනෙක
කවි පද සොයමින් ගිය විට
මතකය මට දුන් උවදන්
සෙල් ලිපියක අකුරු ලෙසින

මුලු ලොව ඔබ කවි පද හැම
අමතක කොට ඇති දිනයක
සිළුමිණ පළ කොට ඇත අද
ඔබ කවියක් මුල් පිටුවක

මිය යන මා කවි පද අද
වැලපෙන කල එතර රටක
ඔබ මතකය දුව ගෙන එයි
මිය යන රූපක අරගෙන

(අප‍්‍රියෙල් 3 2010 - ජුන්ඩලප්, බටහිර ඔස්ටේ‍්‍රලියාව)

මෙම කවියට නිමිත්ත වූයේ සිළුමිණ පුවත් පතේ කවිතා ලතා පිටුවෙහි පළ කොට තිබූ දිවංගත දයාසේන ගුණසිංහ මහතාගේ කවියකි.
එය කියවන්න:

http://www.silumina.lk/punkalasa/20100404/_art.asp?fn=ar10040412.asp

උපුල්මලීට

"නොදෙඩූ බසකි මහ තනිකම හද සසල
තනිකම හැඬූ විට ගොළු කොට හද ගඟුල"

"පෙර දින ලියූ මුත් පෙම් කවි සිත වපුල
නොලියූ කවිය නෙත් අග රැඳි දුක් කඳුල”

ආපසු ගමන

අඳුර මැකෙන විට මැදියම
මම එමි අරුණළු අතරෙන්
විහඟ හඬට කන් දෙන්නට
සතුරු මිතුරු හමුවන්නට

මැරුණු සැමරු මිස මතකය
නැත ලොව ගැන කිසිම වගක්
දුක් ගීයක තනුව රැඳුණු
මියුරු සුරල් මිය යන සඳ

එතෙර සසර දුක් නිවනා
තුටු ගීයක් හද රැඳේ ද?
රුදුරු වහස් බස් සඟවන
සතුරු මිතුරු හමු වේවි ද?

මගෙ ලොව හෙමි හිට දියවෙයි
සතුටු කඳුළු නෙතඟ මැවෙයි
මා හද රැඳි ගණඳුර මෙන්
අඳුර ද හෙමිහිට වියැකෙයි


(2005)

කවියා

දිගන්තයේ පැතිරී ගිය
නුබ කුස පියසක් වන සඳ
තුරු වදුලක් රුක් සෙවනක්
ජීවිතයට වියන් බඳියි.

පංකාවක සිසිලෙන් නොව
ගත දැවටෙන සුළං රොදින්
ජීවන සරතැස නිමවෙයි
ලොව දස අත විසිරී ඇති.

සුදු කළු වූ මිනිසුන් සැම
ලේ නෑයන් වූ මා හට
මව් පිය නෑයන් කුමට ද
බිම් අඟලක උරුමය ගැන?

ලියවුණු පත් ඉරු කුමට ද?
ලොව දස අත පැතිරී ගිය
බිම් උරුමය ලද මා හට.

නෙක මන්දිර අටු කොටු හැම
වට කොට වැට බඳිණු කුමට?
ඉන් නො බැඳුණු වා ගැබ රැඳි
සුළං රොදක් වන්නෙමි මම.

(1976, කොළඹ)

ජනේලයෙන් එතෙර ලෝකය

නිල් ආකසේ තරු මැල වෙන්නේ
ජීවිතයේ සිතුවම් මිය යන් නේ
ජනේලයෙන් පිට එළිය රැඳෙන්නේ
තිසර නදිය හෙමිහිට පාවෙන්නේ

තුරුණු වියේ සිහිනය තරු වැන්නේ
මැදියම් විය මා අතැර දුවන්නේ
කවි මිය ගිය මා සිත වැලපෙන්නේ
නෙත් රැඳි කඳුළ ද ගඟට වැටෙන්නේ

පාළු නුවර ගොළු වූ මිනිසුන්නේ
කිම මා කවි බස නැත වැටහෙන්නේ
විරිතක් නැති එළි වැට සැඟවෙන්නේ
කිම දුක් වී මා මෙහි ගැවසෙන්නේ

සුදු තිසරුන් මෙහි කළුව දකින්නේ
මිය යන කවි පද ගඟ ඉනි වැන්නේ
පාළු නුවර සැඟ වී වැලපෙන්නේ
ගඟකට කඳුළක් නැත වග දන්නේ

Perth Storm

Read in the Sunday Observer:

http://www.sundayobserver.lk/2010/03/28/mon07.asp

ඔපෙරාව බලන්නට නොඑමි!

ගොළු මුහුද එතෙර වුව ඇසෙයි මට දුක් රාව
නෙත් රැඳුණු කඳුළු කඳු වැදී එන දුක් රාව
වේ ය මා හද රාව නොවේ ඔබෙ ඔපෙරාව!

කුරිරු යුද රැස් වැදී දැවී යන ලංකාව
නිවන ජල කඳක් වෙද ඔබ ලියූ ඔපෙරාව?

යුදට ගොස් දිවි මැකුණු
එකම පුත් සොහොන් මත
ඇඬූ මා පියන් කැල
මකා හද කම්පාව නිවන්නට හැකිවේ ද
ලියූ ඒ ඔපෙරාව?

සුතනඹුන් හැර දමා මරා හද රුඳි බිය ද
නුහුරු අවියක් රැගෙන කුරිරු යුද බිමට ගිය
අපේ රණවිරුවන්ට ඇසේවි ද ඔපෙරාව?

ගොළු මුහුද වියරු වී මැකූ දින ගම් දනව්
මා පියන් අහිමි වූ දරු කැලට
සැනසුමක් ගෙනදේ ද ඔබ ලියූ ඔපෙරාව?

බෙහෙත් උගුරක් නැතුව
රෝහලේ අගුපිළක වැටී දුක් කඳුළු ගත්
ඔබේ රට වැසියන්ට ඇසේවි ද ඔපෙරාව?

ගොළු මුහුද එතෙර වුව ඇසෙයි මට කුරිරු රළ
නෙත් රැඳුණු කඳුළු කඳු වැදී එන දුක් රාව
වේ ය මා හද රාව මට එපා ඔපෙරාව

ගීත මැදින් වෙඩි හඬ මට ඇසෙන්නේ
මැරුණු සෙබළු සුතනඹු දුක දැනෙන්නේ
ගීත මැදින් දන දුක් හඬ ඇසෙන්නේ
හෙළුව සදිසි දුප්පත් කම පෙනෙන්නේ

මාර්ටින් වික‍්‍රමසිංහට ලියූ කවියක්

"මාර්ටින් වික‍්‍රමසිංහ මහතා ඔත්පොළව ලෙඩ ඇඳක වැතිරී සිටින සැටි දුටු
මට මහත් ශෝකයක් ඇති වි ය. පැරණි දින පොතක සටහනකිනි."

අපේ පොරණ හෙළ සාහිත තැන්නේ
අතීතයෙන් මහ සරු වූ පොළොවක
දස අත පැතිරී අතු පත් විහිදුණු
මහා ගසකි ඔබ සිසිලස දුන් මට

ඉඳ හිට ආ සුළි සුළඟට හසු වී
පොළොවට විහිදුණු ගැඹුරු'ති මුල් ඇති
නුග රුක බඳු ඔබ ඇද වැටුණේ නැත
ඉඳ හිට කැණහිල් රාව ඇසුණු‘මුත්
සවි බල ඔබ සිත
කැණහිල් රාවයෙ ඊ තල පහරට
පලිහක් වූ වා මිස හැම විටෙක දි

කෙහෙල් ගසක් නම් නො වී ය කිසි විට
නුග ගස සිය පල දසත හෙළන සේ
නිසරු වියළි හෙළ සාහිත තැන්නේ
දසක අටක් තුළ ඔබ දුන් සරු පල
ඔබේ සෙවන මැද මහ ගස් වනු ඇත

ඉඳ හිට හැමු මහ සුළි සුළඟට හෝ
කැණහිල් රාවයෙ ඊ තල පහරට
නො සැලූණු ඔබ අද
සසර දුකක් ගැන තොරතුරු අඟවයි
කාලය සැඟවෙන බව මට කියමින්

(1976 ජූනි, නාවල, රාජගිරිය)

පැරණි මිතුරකුට ලියූ කවියක්

ගුත්තිලේ සිවි පද ද පලා ගොස්
ගිලී ඇත වක ගැසුණු පාර මැද
පශ්චාත් සාහිත්‍ය විවර මත අසරණව
මැරී ඇත රූපක ද මහළු මිත්තණිය සේ

ගුරුළු ගෝමී ද නැත
සිඛ වළඳ පමණි ළඟ
ශ්‍රී රහල් හිමි ලියූ
පොත් ද නැත ළඟ පාත

ගුරුළු ගෝමී අතැර කැටුව ආ ඩෙරීඩා
ඇත වැතිර අලස ලෙස
දමයන්තී අතැර දෑවැද්ද සමග ආ
බිරිය මෙන් හොඳ මහත

වත්තෙ වූ පැල්පතේ පිපී ඇත මහ මැදුර
රූපක ද මිය ගොස් ය පශ්චාත් පඳුරු මැද

අසල ඇති කලපුවේ දිය රැඳිණ
නෙත් කෙවන මඩ වැන්න
රට පාල පරිපාල සේවයේ ඉහළ ගිය
ඉනි මං ද නැත අසල

චක‍්‍ර ලේඛණ නොයෙක
පසු කරන් ආ ගමන
අතර මං වූ සොඳුරු
නොලියු කවි පෙල වැන්න

රට පාල පරිපාල
සේවයට ඉහළ ගිය
ඉනි මගේ පහළ ඇත
වැසුණු ඔපෙරා තිරය